Κλειδωμένη Απόλαυση

Λοιπόν έλαβα μερικά προβλήματα από τα σχόλια και για να γίνει πιο άμεσος ο τρόπος πρόσθεσα στο contact info του προφίλ το myhime3 papaki me.com ώστε να μπορείτε ευκολότερα να στέλνετε τους σεξουαλικούς προβληματισμούς σας προκειμένου αυτοί να σχολιαστούν με χιούμορ και ευαισθησία.

++++

Αγαπητή Σφουγγαρίστρα, είδα το  blog σου και σου εύχομαι καλή αρχή. Δεν είναι ακριβώς πρόβλημα αυτό που θέλω να ρωτήσω αλλά έχω περιέργεια. Είμαι 19 ετών και βρίσκομαι πλέον στην Αθήνα για σπουδές. Είμαι gay αλλά δεν έχω μέχρι σήμερα ολοκληρωμένη επαφή. Έχω δημιουργήσει κάποιες σύντομες σχέσεις με άτομα που γνώρισα μέσω του  internet αλλά όταν φθάνουμε στο κρεβάτι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. Φοβάμαι να έχω τον παθητικό ρόλο μήπως και πονέσω ή πάθω κάτι, αλήθεια τι μπορώ να πάθω? Αλλά δεν μπορώ να κάνω ενεργητικό σεξ επειδή είναι στενό το δέρμα και με πονάει. Τις προάλες είχε κλειδώσει έξω και πόναγε πολύ. Δοκίμασα κάποια λιπαντικά αλλά δεν έγινε τίποτε. Ένα από τα παιδιά γέλασε όταν με είδε και έφυγε. Τι να κάνω?

-Κλειδωμένη Απόλαυση

++++

Φίλε μου ΚΑ. Χωρίς να θέλω να σε στεναχωρώ... αντιμετωπίζεις κάποια προβλήματα, αλλά μην στεναχωριέσαι μιας και είναι μικρά. 

Πρώτα από όλα νιώθω διαβάζοντας το mail σου πως ίσως "μεγάλωσες" απότομα. Αναφέρομαι στο κομμάτι τις σεξουαλικής ωρίμανσης. Προερχόμενος όσο μπορώ να καταλάβω, από κάποια επαρχία και ευρισκόμενος στην μεγαλούπολη, σου δόθηκαν απότομα ευκαιρίες ανεύρεσης ερωτικού συντρόφου. 

Από το σεξ γενικά λίγα μπορεί α πάθει κανείς εάν δεν υπάρχει υπερβολή ή ανοησία. Η υπερβολή αναφέρεται στο τεχνικό μέρος πχ διάφορα βοηθήματα ή πρακτικές διείσδυσης ενώ η ανοησία αναφέρεται στο κατά πόσο ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ αναφορικά με σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα αλλά και άλλα μεταδιδόμενα πράγματα πχ ψείρες, κορέους και συναφή κατοικίδια.

Από την διείσδυση μπορεί να προκληθεί κάποιος μικροτραυματισμός ή σοβαρότερος εάν είναι περισσότερο βίαια τα πράγματα. Σε γενικές γραμμές όμως εάν υπάρχει λίπανση και προσεκτικές κινήσεις δεν νομίζω πως κάτι μπορεί να πάει πολύ στραβά. Σε ακραίες καταστάσεις έχει καταγραφεί μέχρι και ρήξη προστάτη ενώ τραυματισμοί των σφιγκτήρων ή το βλεννογόνου είναι συνηθέστερες καταστάσεις (και πάλι όμως με μικρή συχνότητα εάν δεν υπάρχει βία). Η πρόταση μου είναι να δοκιμάσεις το λεγόμενο κουταλάκι μιας και είναι το πιο "άνετο".

Ερχόμαστε τώρα στο πραγματικό πρόβλημα που αντιμετωπίζεις. Βασικά από την περιγραφή πρέπει να πάσχεις από φίμωση. Φίμωση είναι μια ιατρική κατάσταση (όχι απαραίτητα ασθένεια) στην οποία ο πάσχον έχει ιδιόμορφο μόριο. Κατά την στύση η βάλανος δεν μπορεί να εξέλθει της ποσθής. Στα ελληνικά: το πετσάκι είναι στενό και το καυλί δεν χωρά να βγει όταν καυλώνεις. Αυτό μπορεί να προκαλέσει προβλήματα σχετικά με την υγιεινή (στα ελληνικά: πιάνει τυρί) και ίσως ουρολοίμωξη σε ακραίες καταστάσεις έλλειψης καθαριότητας.

Είναι συχνό φαινόμενο οι πάσχοντες από φίμωση να αντιμετωπίζουν παραφίμωση (στα ελληνικά να κλειστεί το καυλί έξω από το στενό πετσάκι). Η κατάσταση αυτή εάν δεν υποχωρήσει ίσως χρειαστεί μικροχειρουργική επέμβαση.

Σε κάθε περίπτωση αυτό που θα συμβούλευα να επισκεφτείς κάποιον ουρολόγο προκειμένου να ξεπεράσεις την κατάστασή σου με την βοήθεια κάποιου σκευάσματος (πχ κάποια αλοιφή) ή με κάποια περιτομή. 

*Για το αναγνωστικό κοινό

Σε περίπτωση μου συναντήσουμε κάποιο παλικάρι με αντίστοιχο πρόβλημα δεν γελάμε χλευάζοντας αλλά ευγενικά εξηγούμε πως πρόκειται για μια πολύ συνηθισμένη κατάσταση που πρέπει όμως να κοιταχτεί από ειδικό. Συμβαίνει πολύ συχνά οι μητέρες αγοριών να συμβουλεύονται από τος παιδίατρους να παίζουν το πουλάκι του παιδιού για να αποφευχθεί η κατάσταση αυτή αλλά δεν είναι σπάνιο να εντοπιστεί και σε μεγαλύτερη ηλικία.

Με την περιτομή να αποτελεί "ταμπού" στην μέση ελληνική οικογένεια και την σεξουαλική παιδεία να είναι ανύπαρκτη συμβαίνει συχνά ο πάσχον να μην γνωρίζει πως η κατάσταση αυτή είναι κάτι "διαφορετικό" από το "κανονικό" με αποτέλεσμα να υπάρχουν σοβαρά προβλήματα σεξουαλικότητας από τον συνδυασμό της στύσης με τον πόνο (αντίστοιχα με τον φόβο της διείσδυσης κυρίως στις γυναίκες μετά την ρήξη του παρθενικού υμένα).

Συμβουλές

Η Σφουγγαρίστρα πρόκειται σύντομα να σχολιάζει σχετικά με το σεξ και πως αυτό βιώνεται από τους χρήστες του internet. Όσουι αντιμετωπίζετε κάποιο σεξουαλικό πρόβλημα και ενδιαφέρεστε να διαβάσετε μια άποψη με χιούμορ που ίσως σας βοηθήσει να δείτε τα πράγματα διαφορετικά... αφήστε το πρόβλημά σας σε μορφή σχολίου.

Οι Περιπέτειες της Σφουγγαρίστρας - Προφίλ

Η Σφουγγαρίστρα ήταν ένα κορίτσι σαν όλα τα άλλα. Μορφωμενη*1 , έξυπνη, καταδεκτική, γλυκομίλητη, νοικοκυρά*2 . Επιπλέον έχοντας πειστεί από τα media να είναι ψηλή, αδύνατη, ξανθιά και εύκολη στο να κυλήσει στο πάτωμα... τα κατάφερε και έγινε όλα όσα θα έπρεπε να είναι σύμφωνα με τις επιταγές της κλειστής κοινωνίας στην οποία ζούσε αλλά και των προτύπων.

Το βασίλειο της ντουλάπας του επιστάτη, ήταν ένας αυτό που θεωρούσε σπίτι της. Εκεί, μέσα στην ντουλάπα ζούσε μαζί με άλλα αξεσουάρ οικιακού εξοπλισμού ή μάλλον εταιρικού εξοπλισμού μιας και η συγκεκριμένη ντουλάπα βρισκόταν στα γραφεία μιας πολυεθνικής. 

Παρόλο που ζούσε λοιπόν σε μια ομολογουμένως κλειστή κοινωνία (εμ, ντουλάπα είναι αυτή τι να πρωτοχωρέσει;) αργά το βράδυ όταν όλα τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς της (περισσότερα για αυτήν σε λίγο) πήγαιναν για ύπνο, αυτή έβγαινε και επιδιδόταν στο αγαπημένο της χόμπυ... τον χορό.  

Ο πατέρας της -ένα γεννημένο θύμα-... ήταν υποχρεωμένος να καταπίνει κυριολεκτικά την γκρίνια και τις βρομιές της κακιάς μητριάς της, της Πατσαβούρας. Βέβαια ο εν λόγω πατέρας πού και που είχε τα ξεσπάσματά του και ξέρναγε από την βρώμα και την δυσωδία εν μέσω συναισθηματικών εκρήξεων μιας και ήταν κυκλοθυμικός.

Εκτός από τον πατέρα της τον Κουβά και την μητριά της την Πατσαβούρα, στην ντουλάπα η Σφουγγαρίστρα έμενε μαζί με σκούπες, φαράσια, σουίφερ, ξεσκονόπανα*3, ξαραχνιαστήρια, χλωρίνες, τον άσπρο σίφουνα και την ροζ καθοριστική δύναμη αλλά και άλλους πολλούς.

Φυσικά είχε αδέρφια τόσο από τον πρώτο γάμο του πατέρα της με την Μαλαστρούπα*4 αλλά και από τον δεύτερο γάμο του με την Πατσαβούρα, για τα αδέρφια της καθώς και για τις σχέσεις της με τους υπόλοιπους κατοίκους της ντουλάπας θα μιλήσουμε στο μέλλον. Αξίζει όμως να σημειώσουμε πως μισούσε θανάσιμα τον ετεροθαλή της αδερφό Στύφτη (τον Τσίφτης ενίοτε και Καραμπουζουκλή) και αγαπούσε υπερβολικά τις 2 μικρές της αδερφές την Κάρμεν Άγιαξ και τον Μπάμπη.

Κάπου εδώ ολοκληρώνουμε το προφίλ της Σφουγγαρίστρας παρέχοντας και κάποιες διευκρινιστικές σημειώσεις τύπου ΑΣΕΠ ώστε να είναι ευκολότερο για τον αναγνώστη να παρακολουθήσει την εξέλιξη της ιστορίας όταν αυτή ξεκινήσει στο πρώτο κεφάλαιο με ένα τραγικό γεγονός που θα αλλάξει για πάντα την ζωή της Σφουγγαρίστρας.  

*1 Γαλλικά και πιάνω από τις καλόγριες, λόουερ (πόσο χαμηλό θα εξηγηθεί στο μέλλον) στα αγγλικά

*2 Βελονάκι, κουφόπιετα, κοπτοράπτης, σεμέν, καρέ, πλέξιμο, κέντημα -με και άνευ τελάρου-

*3 Πολλά από αυτά στην προηγούμενη ζωή τους ήταν εσώρουχα και έτσι είχαν περίεργα ονόματα πχ ξεσκισμένη κιλότα. Πολλοί ερευνητές υποστηρίζουν πως τα ξεσκονόπανα ήταν από κατασκευασμένα από παιδάκια στην Ασία και συγκεκριμένα από την Ινδία και για τον λόγο αυτό είχαν ινδιάνικα ονόματα.

* Η Μαλαστρούπα βρήκε τραγικό θάνατο εν ώρα καθήκοντος. Πρόκειται για μια θλιβερή ιστορία που έλαβε χώρα σε ένα αναμορφωτήριο θηλέων. Μια από τις τροφίμους η Στεφανία, αγανακτησμένη από την εξαθλίωση πέταξε την Μαλαστρούπα με δύναμη στα μούτρα μιας δεσμοφύλακος και η καημένη η Μαλαστρούπα υπέκυψε σε χημικά εγκαύματα που προκλήθηκαν από το βιτριολικό βλέμα του εν λόγω προσώπου. Η Στεφανία γλύτωσε από τα εγκαύματα μιας και η Μαλαστρούπα απορρόφησε την βιτριόλι και για τον λόγω αυτό προτομή της Μαλαστρούπας κοσμεί τον προαύλιο χώρο κινηματογραφικού στούντιο.

Τα γεγονότα είναι φανταστικά και ουδεμία σχέση έχουν με ονόματα, πρόσωπα ή καταστάσεις τόσο στις Σέρρες όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Έχω εισπνεύσει και εγώ δακρυγόνα... παίζοντας τένις

Εισαγωγή... Όπως ξεκαθάρισα από την αρχή, πάντα ήθελα να γράφω αστεία πράγματα που να τα διαβάζω και να γελώ και αν είναι δυνατόν το ίδιο και οι υπόλοιποι αναγνώστες. Χωρίς ίχνος ασέβειας προς τον νεκρό που κηδεύεται σήμερα ή αδιαφορία για τα γεγονότα (άλλωστε στο 1ο ποστ νομίζω έγραψα σε σοβαρότερο ύφος) ξεκινώ να γράφω μερικά πιο ανώδυνα γιατί τόση μαυρίλα είναι ψυχοφθόρα. Πριν ξεκινήσω όμως με τις ιστορίες καθαριότητας, πάντα με μια διαφορετική ματιά... γράφω την ιστορία με την μοναδική φορά μέχρι σήμερα που έχω εισπνεύσει δακρυγόνα. (Μετά μουσικής)

+++++++

Νοέμβρης του 2006.

Ακούω στο ραδιόφωνο "επανάσταση", "17 Νοέμβρη στο Hilton", μουσική... δεν το πολυκατάλαβα. Πάντως κάτι θα γινόταν στο Hilton την 17η Νοεμβρίου που θα ήταν επαναστατικό. 

Την άκουσα ξανά την διαφήμιση, προσκαλούσε τελικά το κοινό να επισκεφθεί το ξενοδοχείο για κάποια παρουσίαση ενός προϊόντος. (Θα σας πω στην συνέχεια ποιο)

Αποφάσισα να πάω λόγω ενός φίλου μου που ήταν πολύ πειστικός και μιας και υπήρχε καλή παρέα, σκέφτηκα -γιατί όχι?.  

Ενδόμυχα σκέφτηκα πως δεν ήταν και πολύ καλή ημέρα για να βρεθείς στο εν λόγω ξενοδοχείο και πως ο χρόνος της παρουσίασης ήταν άκαιρος, στην συνέχεια θυμήθηκα πως το Hilton κάθε χρόνο τέτοια μέρα είναι φρούριο και πως ίσως η ημερομηνία της παρουσίασης να είχε απλά να κάνει με το γεγονός ότι υπήρχε εβδομάδα εκδηλώσεων σχετικών με την Ιαπωνία, το προϊόν θα κυκλοφορούσε σε λίγες μέρες και κάποια αγγλικά πανεπιστήμια παρουσίαζαν τα προγράμματα σπουδών... οπότε και δικαιολόγησα κάπως το χρόνο διεξαγωγής από πλευράς της εταιρίας.

Το προϊόν που παρουσιαζόταν ήταν το Wii το οποίο και θα "έφερνε την επανάσταση στον τρόπο που παίζονται τα παιχνίδια".

Όμορφο λευκό σκηνικό, όμορφος φωτισμός και οθόνες δαπέδου. Πολύ καλή beat μουσική.

Θυμάμαι πως μου είχε κάνει πολύ θετική εντύπωση ο τρόπος που έπαιξα τέννις κουνώντας το χέρι μου λες και κρατούσα ρακέτα. Θυμάμαι που μου έκανε εντύπωση πως οι διοργανωτές δημιουργούσαν τετράδες ατόμων αγνώστων μεταξύ τους για να παίξουν όλοι μαζί. Θυμάμαι πως γίναμε μια παρέα. Θυμάμαι πως κάποια στιγμή ένα παλικάρι έπιανε με δυσφορία τα πλευρά του.

Σκέφτηκα πως θα έπαθε κάποιο τράβηγμα από απότομη κίνηση. Είχε περάσει η ώρα και ήθελα να καπνίσω οπότε θα έπρεπε να πάω στο lobby (το εβέντ ήταν στο υπόγειο). Ανεβαίνοντας στο lobby επέστρεψα σε πραγματικό τόπο και χρόνο. Μπροστά από την είσοδο διμοιρίες από ΜΑΤ.

Από έξω κουκουλοφόροι που αποκόπηκαν από την ειρηνική πορεία και πετούσαν πέτρες στα όργανα. Τα όργανα άρχισαν να πετούν δακρυγόνα. Μέρος του καπνού μπήκε και μέσα. Δεν μπορούσα να ανασάνω. Έσβησα το τσιγάρο. Σκέφτηκα να πάω πάλι κάτω αλλά μετά άλλαξα γνώμη. Θα ήταν ασφαλέστερο να έχω οπτική επαφή. Αν γινόταν κάτι θα ήταν ευκολότερη η έξοδος. 

Κάποια στιγμή οι αστυνομικοί τραβούσαν 1-2 κάθε φορά κουκουλοφόρους και τους έβαζαν μέσα! Το περνούσαν χειροπέδες και τους έβαλαν να καθίσουν στο πάτωμα. Ήταν όλοι νέοι. Κάποιους του χτύπησαν για να τους ακινητοποιήσουν και χτύπαγαν και αυτοί αμυνόμενοι αλλά και επιτιθέμενοι. Κάποιος όμως τους χτύπαγαν χωρίς λόγο, ενώ ήδη ήταν με χειροπέδες και στο πάτωμα ήσυχοι. ίσως να έβρισαν και να προκάλεσαν. ίσως λίγο πριν να είχαν πετύχει κάποιον αστυνομικό στο κεφάλι. Πάντως δεν ήταν υπερβολική βία, έμοιαζε όμως άδικη.

Εκνευρίστηκα. Πήγα προς την είσοδο/έξοδο να τος ζητήσω τον λόγο και με σταμάτησε κάποιος αξιωματικός. 

-Κύριε παρακαλώ μην πλησιάζετε για την ασφάλειά σας.

Απομακρύνθηκα λίγο. Μερικούς τους άφησαν τους άλλους τους κράτησαν, Κάποιους τους έβαλαν μέσα για να μην χτυπήσουν. 

Κατέβηκα πάλι κάτω γιατί με ενοχλούσαν τα μάτια μου. 2 Παιδιά ήρθαν και αυτά. Συναντώντας το παλικάρι με το πονεμένο πλευρό αντάλλαξαν χαιρετισμούς. 

Ρώτησα με αφέλεια. Ήσασταν στην πορεία?

-Ναι, απάντησαν όλοι μαζί.

-Εμένα με χτύπησαν αλλά τους έριξα και εγώ αρκετές.

-Τέννις? (είπε ένας άλλος)

-Ναι, γιατί όχι είπα.

Τα επεισόδιά είχαν λήξει έξω. Κάποιοι μεταφέρθηκαν στην ΓΑΔΑ όπως κάθε χρόνο, Κάποιοι άλλοι νεαρότεροι που παρασύρθηκαν αφέθηκαν. Κάποιοι παρέμειναν άγνωστοι. Κάποιοι έπαιξαν τέννις.

Πρώτο ποστ

Αλλιώς ήθελα να ξεκινήσω κάποια στιγμή ένα blog. 

Σε διαφορετικό χρόνο, με διαφορετική θεματολογία. Κάτι ευχάριστο, ανάλαφρο, γιατί όχι και γελοίο. Σκέψεις που θα με κάνουν να γελώ, ίσως και όσους επισκέπτες μπουν στον κόπο να διαβάσουν. Ελπίζω σύντομα να καταφέρω να σας μεταφέρω τις περιπέτειες της Σφουγγαρίστρας. Μέχρι τότε όμως δεν θα μπορούσα παρά να επαναρτήσω το ποστ που αποτέλεσε αιτία για την δημιουργία της Σφουγγαρίστρας.

Αυτούσιο, χωρίς διόρθωση των ορθογραφικών και συντακτικών λαθών... όπως το έγραψα με μια ανάσα στου Ethan.

Δεν είχα ποτέ στην ζωή μου φοβηθεί...


-δεν είχα φοβηθεί μεγαλώνοντας στην επαρχία σε μια κλειστή κοινωνία έχοντας επιλέξει να ζήσω διαφορετικά, άλλωστε παρά τα κουτσομπολιά στο χωριό σου λένε καλημέρα και ταϊζουν τις κότες σου όταν αρωσταίνεις


-δεν είχα φοβηθεί στο σχολείο όταν με κορόιδευαν τα άλλα αγόρια άλωστε υπήρχαν πάντα τα κορίτσια για να παίξουμε λάστιχο ή να δείρουμε όλες μαζί τα αγόρια βάζοντας πιπέρι στο στόμα τους (Β δημοτικού)


-δε είχα φοβηθεί στον στρατό όταν με έβριζαν συνάδερφοι οπλίτες για να ανακαλύψω πως τελικά το μόνο που ήθελαν ήταν να τους πηδήξω αλλά να μην το μάθει κανείς, άλωστε λίγο role play ποτέ δεν έβλαξε κανέναν

-δεν έχω φοβηθεί μένοντας στην πλατεία Κολιάτσου με τους "κακούς ξένους που φταίνε για όλα", έχοντας την μπαλκονόπορτα του ημιόροφου ανοιχτή όλη την νύχτα τους καλοκαιρινούς μήνες άλωστε δεν είχα τίποτα για να κλέψει κανείς και κοιμάμαι τόσο βαριά που κάθε κλέφτης οποιασδήποτε εθνικότητας δεν θα με πείραζε


-δεν έχω φοβηθεί εξαθλιωμένο ναρκωμανή ή επέτη που με όση πια δύναμη είχε μείνει μέσα το προσπάθησε να μου κλεψει το κινητό άλωστε μια ζωή παλιά μοντέλα έχω 
-δεν έχω φοβηθεί ομάδα skinheads στην Γερμανία όπου και μου την έπεσε (ευτυχώς γλύτωσα επειδή είχαν χιούμορ) άλωστε το ηιολυμορ σωζει ζωές


-δεν έχω φοβηθεί να είμαι out στην δουλειά μου παρόλο που τελικά μου κόστησε και έμεινα άνεργος άλωστε αυτοι χάσαν και αναγκάστηκαν να πάρουν 3 για να κάνουν την δουλειλα μου


-δεν έχω φοβηθεί να είμαι ο μόνος που περπατά σε έναν σκοτεινό δρόμο, άλωστε μόνος μπορείς να σιγοτραγουδάς παράφωνα χωρίς να ενοχλείς


-δεν έχω φοβηθεί διανυκτερευοντας σε κρατητήριο γιατί πολύ απλά το καφέ που δούλευα δεν είχε άδεια και η αστνομία συνέλαβε το προσωπικό άλωστε μετά το αυτόφορο αθωώνεσε και σου μένει και η αναμνηστική φωτογραφία με τον αξιωματικό υπηρεσίας

την Παρασκευή φοβήθηκα.
γυρνώντας σπίτι με ένα κουτί μελομακάρονα κατέβηκα στην πλατεία.

Θα προχωρούσα μέχρι το σπίτι, χρειαζόμουν λίγο αέρα. Με είχε πνίξει η βρώμα του ταξί και ο οδηγός που μου την έπεφτε ασφυκτικά και αισχρά. Ευτχώς συμορφώθηκε όταν παραπονέθηκα εντονότερα. Στην πλατεία ήταν μια ομάδα παιδιών, περίπου 13-15 ετών γυρω στα 7-8 άτομα. 

Είχαν περάσει 5-6 χρόνια από την τελεταία φορά που άκουσα "ρε τι έιναι ευτός? Κοιτάξτε μια πούστρα" τελευταία φορά το είχε πει η μάνα μου λίγο πριν ζητήσει να αλλάξω επίθετο και με απειλήσει να βάλει αλβανούς να με σκοτώσουν (ούτε τότε είχα φοβηθεί).



Την Παρασκευή φοβήθηκα, κάτι στο βλέμα των παιδιών με έκανε να αισθανθώ πολύ άβολα. Οποιαδήποτε άλλη στιγμή θα είχα σταματήσει, θα είχα μιλήσει, δε θα είχα φοβηθεί. Δεν θα προχψρούσα χωρίς να κοιτάξω. Δεν θα προσποιο΄μουν πως δεν άκουσα. Δεν θα είχα το σφιξιμο στους ώμους. Οι φωνές τους ακουγόταν πίσω μου δεν μπορούσα να καταλάβω αν γρύλιζαν ή αν γελούσαν. Τόση οργή. Δεν καταλαβαίνω ακόμη γιατί υπήρχε τόση οργή. 


Γύρισα και κοίταξα πίσω μου, ξανά, πολλές φορές. ΦΟΒΟΜΟΥΝ. Για πρώτη φορά στην ζωή μου φοβόμουν πραγματικά. Νόμιζα πως θα με ακολουθούσαν, πως θα με δείρουν, πως θα με βρίσουν, δεν ξέρω και εγώ τι φοβόμουν. 

Σκέφτηκα πως δεν είναι φυσιολογική τόση οργή. Ένιωσα να ανατριχιάζω στην ραχοκοκαλιά μου. Θυμήθηκα όλα τα ρεπορτάζ από αμερική και την νεανική εγκληματικότητα. Σκέφτηκα πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει παιδεία. Κατέληξα πως αυτό φταίει για όλα. Απέτρεψα στον εαυτό μου να επαναπαυθεί και να σκεφτεί πως είναι καλύτερου επιπέδου, του είπα πως ούτε αυτός έχει παιδεία γιατί μεγάλωσε στην Ελλάδα, γιατί το σπίτι του ήταν δραματικά απαίδευτο, γιατί το σχολείο δεν του ανέθρεψε με αξίες, Υποσχέθηκα να διαβάσω κάποιο βιβλίο όταν θα έφτανα σπίτι, κάτι λογοτεχνικό όμως όχι το "The big book of pennis". 



Λίγο πριν φτάσω σπίτι πέρασα από το γήπεδο του μπάσκετ. Εκεί ίδιας ηλικίας παιδιά μαζί με κάποιον προπονητή έπαιζαν. Γελούσαν. Μιλούσαν. Σκέφτηκα πως τα παιδιά είναι το μελλον εμείς γεράσαμε πια. Ένιωσα πως ατά τα παιδιά κάτι θα κάνουν. Τρόμαξα στην προοπτική να τα προκαλέσει κάποιος. Φαντάστηκα πως θα γινόταν επισόδεια. Πλέον υπάρχουν SMS,υπάρχει το facebook. Αν τα κορίτσια της δευτέρας δημοτικού δέρνανε τα αγόρια που με κορόιδευαν για να με υποστηρίξουν τι θα έκανα αυτά τα παιδιά του facebook αν κάποιος τα προκαλούσε?
Ειδικά όταν δεν υπάρχει παιδεία....

Το Σάβατοκύριακο έμαθα. Δεν μου αρέσει, γιατί δεν το προέβλεψαν αυτό αυτοί που μας κυβερνουν? Γιατί δε φρόντησαν να υπάρχει παιδεία? Σίγουρα αυτοί θα το ήξεραν ατό που εγώ έμαθα την Παρασκευή, νωρίτερα. 

Δεν φοβάμαι πια. Ξέρω πως ότι και να μου κάνουν δεν θα είναι λάθος τους. Είναι μεγαλύτερα θύματα. Ενίοτε πέφτουν νεκρά λόγω ελλείψεως παιδείας.

Η προοπτική μιας βρισιάς και μιας κλωτσιάς μοιάζει τόσο ανώδυνη πλέον.